Bazen insan küçüldükçe küçüldüğünü hisseder. Kendi bedenini dışarıdan görür, gördüğü kişiyi ise tanımaz. Yabancı olur kendine. Her gün yolda yürürken yanından geçip giden onlarca insandan biri haline gelir. Ne kendine karşı ne de bir başkasına karşı yeterli hisseder. Kendi kendine yalnızlaşır. Bazen kimsesiz kalır insan. Kendinden bir toz bile bulamaz. Yabancı bir bedende sıkışıp kalmış küçücük bir ruhtur. Ruh böylecesine küçülürken endişeler hız kesmeden büyüyüverir. Endişe çığı denilir oraya. Küçülmüş, çekmiş ruhları gafil avlar. Geçmişten, şimdiden ve gelecekten canavarlar gelirler; o kadar hızlıca ilerlerler ki bir çığa dönüşürler. O ruhun üstüne çöküverirler. Ondan sonrası alacakaranlık. Bir ateşböceği ışığı bile yoktur etrafta. Göz gözü görmez. Kayıp ruhlar doludur burada. Kimi kırık bir düş tarafından silinmiştir, kimi ise kazananı olmayacak bir aşkta peş peşe mağlup kalmıştır. Bu hem kaybolmuş hem de küçücük kalmış ruhlar birbirilerini bulurlar bir sokakta. Ezik büzüklerdir ama birbirilerine iyi gelmeyi denerler. Harabeye dönmüş yuvalarında birbirilerini ağırlarlar. Kendi masallarını anlatırlar sırayla. Bazı noktalarda masallar birbirilerine kafiyeli gelirler. Çünkü mutlaka ortak noktaları olur. Birbirilerinin “ben de, bana da oldu”larıyla karanlığa bulanmış bu kayıp ruhlar renklerini geri kazanmaya başlarlar. Ruhlar gerçek renklerini bulurlar. Öncesinde belki de kırmızı-mavi-sarı sandıkları ruhları aslında bambaşka renkler çıkar. Belki de bir ruhun özünü bulabilmesi için öncesinde kendisi de dahil her şeyini kaybetmesi gerekir. Ve belki de şu an fütursuzca dolaşan tüm ruhların aradıkları şey en nihayetinde budur.
Özetle Peters diyor ki: Kaybolduğunu hisseden bütün ruhlar, size sesleniyorum. Şu an kayıp olabilirsiniz ama yakında aradığınızın bile farkında olmadığınız şeyler bulacaksınız, çok güzel şeyler.
Bugünlük benden bu kadar esenlikle kalın.
Görsel: If Anything Happens I Love You (2020)