Uzun bir zamandır kendimi kaybettiğimi hissediyordum. Gücümü kaybettiğimi, eski benliğimden geriye tek bir toz tanesinin bile kalmadığını düşünüyordum. Ama yanılıyordum. Eski Sude hiçbir yere gitmemişti. Onu bıraktığım yerde, kapısını çalmamı bekliyordu. Ona geri döneceğim günü bekliyordu. Son 1 yıldır hiç sonu gelmeyen bir düşüşün içinde, yere çakılacağım günü bekliyor gibiydim. Kemiklerimin tuzla buz olacağı anın gelmesine hazırlanıyordum. Ama sadece kim olduğumu hatırlamam gerekiyordu. Çünkü ben unutmuştum; binbir emekle yarattığım o kızı. Uğruna tonla savaşa silahsız girip, yine de kazanmasını sağladığım kızı unutmuştum. Hayat acımasızdır. Ona karşı kazanmak için sizin daha da acımasız olmanız gerekir. Dün yara alsanız da bugün olduğunda ¨acıtmadı ki!¨ demeniz ve devam etmeniz gerekir. Tüm bunların arasında, hayat bazen sizi öyle yorar ki; onunla savaşmaya yetecek gücünüz olduğunu unutursunuz. Kim olduğunuzu, nereden geldiğinizi, geldiğiniz yere rağmen gittiğiniz yeri unutmanızı sağlar. Gözlerinizi dinlendirmek için birkaç saniyeliğine durduğunuzda sizi gafil avladığını sanar. Ama tek bir an yeterlidir, hatırlamanıza. Hatırlayın. Kim olduğunuzu hatırlayın. Hangi duvarları yıkabileceğinizi hatırlayın. Siz bu hayatta misafir değilsiniz. Ev sahibisiniz. Bir köşeye sıkışıp, kaderin sıradaki sillesini beklemeyi bırakın. Kaderinizi kabul etmeyin. Onu değiştirin. Kırın, parçalara ayırın; o parçaları tekrardan birleştirin. Ama bu sefer, keyfiniz nasıl isterse o şekilde yaratın kaderinizi. Hayatınız için ayrılan sürenin sonuna gelmediniz. Yazar sizsiniz. Ve her zaman birkaç sonu tekrar yazabilirsiniz.
Kıssadan hisseye gelirsek, özetle Peters diyor ki: Oyun daha yeni başlıyor. O yüzden gözlerinizi açık tutun.
Bugünlük benden bu kadar. Esenlikle kalın.
Görsel: Basic Instinct